اکنون که بیش از یک سال از جنگ روسیه و اوکراین می گذرد، اکنون که برای پاسخ به این پرسش کلیدی داده ها و مستندات بسیاری از عملکرد هر دو طرف درگیر داریم زمان آن رسیده تا ببینیم آیا روسیه عملکردی همچون یک ابرقدرت در اوکراین داشته یا خیر. اما مگر ابرقدرت ها چطور می جنگند؟  در پاسخ می توان یک مثال بسیار آشنا را بیان داشت، حمله آمریکا به عراق در سال های ۱۹۹۱ و ۲۰۰۳ که به جنگ اول و دوم خلیج پارس معروف شدند. حمله ی آمریکا رعد آسا و غافلگیرانه بود، به طور کلی این مدل حمله را Shock and awe می نامند. در این مدل عملیات نظامی که مختص ابرقدرت های نظامی است، داشتن اطلاعات دقیق قبل از عملیات بسیار مهم است و در واقع داشتن این اطلاعات و تصاویر ماهواره ای دقیق و برنامه ریزی لحظه به لحظه موجب داشتن کمترین میزان تلفات، سرعت باورنکردنی و وارد آوردن شوک و ترس عمیق به قوای مسلح مقابل و سیاستمدارانشان می شود. اکنون بیاییم حمله ی روسیه به اوکراین را در چهار پرده مرور کنیم:  پرده اول: قوای روس که پشت مرزها به حالت آماده باش در آمده بودند منتظر آغاز حمله بودند. هزاران تانک و نفربر در مرزهای اوکراین با بلاروس و روسیه نشان از تصمیم راسخ روسیه برای آغاز جنگ‌ داشتند. در نهایت حمله آغاز شد ابتدا روسیه به سرعت در حال پیشروی بود، به طوری همه گمان می بردند که دولت اوکراین به زودی سقوط خواهد کرد. نیروهای ویژه ی روس با چتر در کی‌اف فرود آمدند اما محاسبات دقیق نبود، نیروها زیر آتش اوکراینی ها یا تلف شدند یا تسلیم و اسیر. در پیشروی قوای زمینی هم عملا بخش لجستیک و پشتیبانی به معنای واقعی کلمه افتضاح عمل کردند. کاروان های زرهی و مکانیزه و تانک ها بدون آذوقه ی کافی از خانه ها تقاضای کمک و غذا می کردند. روسیه با آتش سنگین توپخانه و راکت در تلاش بود تا راه را برای پیشروی نیروهایش هموار کند، هم چنین تعداد زیادی موشک های بالستیک و کروز به نقاط استراتژیک اوکراین شلیک کرد، اما با وجود تمام این ها تلفات روسیه زیاد بود. کمک های اروپا به اوکراین همچون موشک های جاولین و یا پهپاد های بیرقدار ساخت ترکیه تأثیر بسزایی در کمک به کند کردن پیشروی روسیه داشتند. اما نکته ی عجیب و قابل تأمل آن است که سورتی های پرواز نیروی هوایی روسیه بسیار ناچیز بود اما با این حال تلفات دو رقمی جنگنده ها و هواگرد ها به هیچ عنوان در حد یک ابرقدرت نبود. در نهایت روسیه از بخش شمالی و شمال شرقی اوکراین عقب نشینی کرد و نیروهایش را در جنوب شرقی متمرکز کرد تا در نهایت در خرسون و زاپروژیا و خارکیف شاهد رویارویی تمام عیار دو طرف باشیم. پرده دوم: کمک های بیشتری در ازای پول های بلوکه شده ی روسیه به سمت اوکراین سرازیر شدند از جمله موشک هایمارس‌، تانک های لئوپارد ۲ و تجهیزات زرهی پیشرفته همچون نفربرهای بردلی، در نهایت شاهد عملیات هایی توسط میگ ۲۹ های اوکراینی بودیم که نشان از آن داشت که نیروهای هوایی روسیه در سرکوب و از کار انداختن نیروی هوایی اوکراین آنطور که شایسته ی یک ابرقدرت است موفق نبود. روسیه نیز به سراغ چین رفت و درخواست کمک از جمله فروش پهپاد و موشک های نقطه زن کرد، اما پاسخ چین منفی بود. در نهایت روسیه به سراغ ایران آمد و پهپاد هایی شاهد ۱۳۶ و مهاجر ۶ را دریافت کرد که عملکرد خوبی هم در این جنگ داشته‌اند، البته گروهی نیز بیان می دارند که فروش این پهپاد ها مربوط به قبل از آغاز جنگ است و بخش دیگری از این پهپاد ها هم تولید کارخانه ی پهپاد سازی در تاجیکستان بوده اند که در طی چند سال اخیر توسط نیروهای مسلح ایران در تاجیکستان ساخته شد. هم چنین با اینکه روسیه خواستار دریافت موشک های نقطه زن نیز بود اما موشکی به آنها تحویل داده نشد. اما کشورهایی همچون کره شمالی، طی چند سری تسلیحاتی را برای کمک به روسیه ارسال کردند. پرده سوم: ارتش اوکراین یک سری عملیات ضد حمله را به طور ناموفق به پیش برد. موشک های پیشرفته ی بریتانیای Storm shadow بر روی سوخو ۲۴ های اوکراینی سوار شدند تا باتلاق اوکراین ادامه دار باشد. اما خبری از بمب افکن های خوف انگیز ساخت شوروی که روسیه آن را به ارث برد چیزی ندیده ایم. در طی این یک سال و اندی هیچ منطقه ی پرواز ممنوعی در آسمان اوکراین تشکیل نشده است. قوای روس در حدود بیست درصد از خاک اوکراین حضور دارند و ۱۳ درصد از خاک اوکراین به طور کامل به خاک روسیه الحاق شده است.  اما یک پرسش مهم این است که آیا روسیه در حد و اندازه ی یک ابرقدرت و به عنوان دومین ارتش قدرتمند جهان، عملکردی درخور داشته است؟ به گمان اینجانب خیر به هیچ عنوان، چرا که ما به واقع هیچ نشانی از جنگ شبکه محور، کار اطلاعاتی دقیق، حملات گسترده و غافلگیرانه ی هوایی، سرکوب کامل پدافند و نوآوری خاصی در عملیات های نظامی نبوده ایم. با این ملاحظات به هیچ عنوان نمی توان روسیه را در حد و اندازه ی یک ابرقدرت نظامی حداقل در این جنگ به شمار آورد، ضمن اینکه اگر روسیه این زرادخانه ی بزرگ هسته ای را نداشت به هیچ‌ عنوان در تکنولوژی های دیگر دست بالا را نداشت و در نهایت بازدارن دگی نیز نداشت.